بازی ها انواع مختلفی دارند. در اینجا تنها به دو نوع اجرا اشاره می شود:

۱. بازی فردی            ۲. بازی گروهی.
بازی فردی

• در بازی فردی کودک به تنهایی بازی می کند و دیگران دخالتی در بازی او ندارند. کودکان کم سن و سال که قادر به ایجاد رابطه با دیگران نیستند و همچنین کودکانی که به هر دلیل دسترسی به کودکان دیگر ندارند،  بیشتربه بازی فردی می پردازند. به طور کلی با افزایش سن (از سه سالگی به بعد) گرایش به بازی های فردی در کودکان کم می شود و به بازی های گروهی، بیشتر علاقه پیدامی کنند. اما به طور استثنایی کودکانی که از نظر هوشی بسیار پیشرفته یا عقب مانده هستند نیز ممکن است به شیوه ای غیر طبیعی به بازی های فردی گرایش داشته باشند.
• در خانواده های پر جمعیت، کودکان به بازی های گروهی که به وسیله نیاز ندارد، می پردازند. اما بازی های فردی برای کودکانی که هنوز قادر به بازی جمعی نیستند، طبیعی است. در این نوع بازی ها نیاز کودک به خیال پردازی می شود. افزون بر تقویت حواس و مهارت ها، گاه کودک به تقلید از دیگران  می پردازد و به  این ترتیب قوه ی تخیل او گسترش می یابد.

بازی های گروهی

• بازی گروهی به آن دسته از بازی ها گفته می شود که در آن دو یا چند نفر شرکت دارند. این بازی ها دارای قوانین ویژه ای هستند و لذت بردن از بازی بستگی به رعایت همین قوانین دارد.
• بازی های گروهی روحیه ی جمعی کودک راتقویت می کند و مهارت های لازم در برخوردهای اجتماعی را به او می آموزد. گرایش به این بازی ها از سه سالگی شروع می شود. شرکت کنندگان بازی معمولا سه نفرند ولی بازی به زودی از هم می پاشد. در سن دو یا سه سالگی کودک نمی تواند در عین  حال  به بیش از یک نفر توجه کند. اگر سه کودک دو یا سه ساله را در کنار هم قرار دهیم، یک نفر کنار گذاشته می شود و در بازی شرکت نمی کند. چون تکرار درست و به موقع حرکات بازی جمعی برای کودکان در این سن دشوار است، آن ها نمی توانند توجه خود را بیش از چند لحظه روی یک موضوع متمرکز کنند. بازی های گروهی از ارزش های اجتماعی بسیاری برای کودک برخوردارند که در بخش مربوط بیان می شود.